بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند

ما آدمها عادت کرده ایم که مشکلات خودمان را بزرگترین مشکلات بشر بدانیم. آنقدر با خودمان تکرار می کنیم که به این باور می رسیم که چیزی فراتر از آنچه ما آموخته ایم وجود ندارد. آنقدر برای خودمان تکرار می کنیم که باورمان می شود آنچه برای ما اتفاق افتاده است آنقدر منحصربفرد است که نمونه آن را بشر به خود ندیده است. آنقدر می گوییم که باورمان می شود.اصلا وقتی به تاریخ نگاه کنیم می بینیم تمام باورها همین طوری شکل گرفته اند. یکی آنقدر تکرار کرده است که همه باورمان شده است. به همین سادگی. به همین سادگی هم می توانند باورهایمان رنگ دیگری به خود بگیرند. باز هم یکی آنقدر تکرار می کند که جنس باورمان عوض می شود. زندگی پر است از این بازی باورهای امروز و دیروز ما. به سیاست نگاه کنیم همین داستان است٬ به مذهب نگاه کنیم شبیه تر است.نکته دردناک داستان این است که بعد از مدتی این باورهای جدید حکم قطعی به خود می گیرند تا باورهای جدید از راه برسند. بشر استعداد عجیبی در انکار دارد. امروز دیگری و فردا٬ دیروز خودش. این تمایل به قطعی بودن و این تمایل به بهترین بودن با عث پیشرفت بشر شده است و همان هم تمام جنگهای عالم را رقم زده است. عجیب شمشیر دولبی است. بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...